Encyklopedia stylu: Bauhaus

Bauhaus - dziecko rewolucji technologicznej. Styl ten przyniósł sławę niemieckiemu designowi. Filozofia wzornicza jest ponadczasowa i bardzo uniwersalna. Przedstawiamy minimalizm w duchu Bauhaus.

Bauhaus to dziś bardzo rozległy termin, pod którym kryją się wszystkie pokrewne mu zagadnienia. To styl architektoniczny, wnętrzarski, designerski, a także historyczna nazwa katedry architektury założonej w 1919 roku przez Waltera Gropiusa. Instytut Groupiusa działał do 1933 roku kolejno w Weimarze, Dessau i Berlinie. Był najważniejszym ośrodkiem kształtującym świadomości założeń stylistycznych jego twórców.

"Forma wynika z funkcji"

Estetyka Bauhaus to kultowa postać geometrycznego wzornictwa. Podstawowym celem architekta jest stworzenie przestrzeni maksymalnie użytecznej i ergonomicznej z niemalże mechaniczną precyzją. Styl kształtował się równolegle z rozwojem technologii przemysłowej. Osadzony w tym kontekście ukazuje swój genetyczny związek projektów z rzeczywistością industrialną.

Wnętrze utrzymane w klimacie Bauhaus powinno być otwarte, jasne (jak najwięcej naturalnego światła wpadającego przed duże okna), proste, wyzute ze wszystkich niepotrzebnych dodatków. Do użytkowników mają trafić tylko niezbędne przedmioty (przez to uznawany jest za najbardziej bezosobowy styl). Ascetyczny funkcjonalizm opiera się na formach proporcjonalnych, wywodzących się z płaszczyzn i brył geometrycznych. Kule, prostopadłościany, walce, stożki - z nich budowane są meble, one wyznaczają plan pomieszczenia.

1. Lampa Flos Arco; 2. 3-osobowa kanapa inspirowana projektem Barcelona; 3. Stolik kawowy Pocket; 4. Obraz olejny 120x120

Bauhaus najlepiej prezentuje się w przestronnych pomieszczeniach. Industrialny charakter bardzo dobrze sprawdza się w obiektach użyteczności publicznej, gdzie może wykorzystać większą powierzchnię. Urządzając dom/lokal  stylu Bauhaus dąż do odzyskania jak najwięcej z przestrzeni. Im więcej wolnego miejsca, tym lepiej widoczny jest programowy minimalizm. Bauhaus nie lubi fantazyjnych kształtów, za to ceni sobie łączenie sprzecznych faktur: mat z połyskiem, zimny i twardy metal ramy fotela z wygodnymi poduszkami itp.

Program estetyczny weimarskich profesorów promował ideę wkomponowywania budowli w tkankę miejsca. Budynek i jego wystrój miały być elementem otoczenia. Wyrażali to m.in. poprzez aluzje do natury. Materiały wykończeniowe to: kamień, szkło (przeszklenia, duże okna), drewno i metal, a więc bardzo organiczne tekstury.