Na początku w loftach mieszkali głównie artyści oraz osoby związane z szeroko pojętą kontrkulturą, ale w latach 80. lofty uległy skomercjalizowaniu, a za przebudowę starych budynków zabrali się deweloperzy, oferując mieszkania głównie najlepiej zarabiającej klienteli. Od tej pory lofty zaczęły być przede wszystkim kojarzone z luksusowymi i premiowymi wnętrzami. W latach 90. lofty spopularyzowały się także w Europie. Trend ten świetnie łączył się z próbami rewitalizacji poprzemysłowych dzielnic oraz obiektów w największych miastach kontynentu.
Atrakcyjność loftów sprawiła, że ich wygląd zaczęli imitować projektanci przeróżnych wnętrz, co doprowadziło do narodzin dobrze znanego dziś stylu loftowego, który znajduje obecnie zastosowanie w pomieszczeniach o dowolnych rozmiarach.
Wnętrza loftowe oferują wysokie i otwarte przestrzenie, nierzadko kilkupoziomowe lub wyposażone w antresole, które rozjaśniane są za pomocą dużych okien. Ściany wykonane są z widocznych cegieł lub betonu, bardzo często pozostawionego w stanie surowym. Podłogi wykończone są prostymi deskami, panelami w naturalnych kolorach albo surowymi wylewkami. Bardzo często elementem ozdobnym są tutaj wyeksponowane elementy konstrukcyjne budynku, takie jak np. belki wspornikowe.
Dominującymi barwami we wnętrzach loftowych są szarości oraz czernie, które przełamujemy bielą, a także wieloma podstawowymi kolorami (czerwień, błękit, zieleń, żółć), w mocnych lub pastelowych odcieniach.
Meble są minimalistyczne w formie, wykonuje się je z metalu w połączeniu z naturalnym drewnem. Dodatki stanowią najczęściej lustra, nowoczesne oświetlenie (żyrandole, lampy wiszące i stojące), zdjęcia i grafiki w ramach, a także proste tkaniny, dywany oraz chodniki, a także różnego rodzaju rośliny.
W klasycznych adaptowanych mieszkaniach industrialnych dużą wagę przykłada się do zachowania jak największej ilości przedmiotów świadczących o dawnej roli budynku. Na widoku pozostawia się więc np. haki do montowania oświetlenia, szkielety maszyn, tablice ostrzegawcze, oryginalne detale architektoniczne, takie jak poręcze czy ramy okienne itd. Industrialne mieszkanie może być urządzone zarówno w 300-letnim młynie, jak i w fabryce z lat 60. ubiegłego stulecia, co sprawia, że pod względem aranżacji i konstrukcji wnętrza mogą być bardziej zróżnicowane niż loftowe.
Podobnie jak lofty, mieszkania w stylu industrialnym są zazwyczaj przestronne i dobrze oświetlone. Poza łazienką poszczególne przestrzenie wnętrza rzadko kiedy są rozdzielone grubymi ścianami i drzwiami. Na ścianach dominują odsłonięta cegła i beton. Podłogi tworzą najczęściej surowe wylewki. W pomieszczeniach nie brakuje także odsłoniętych elementów konstrukcyjnych budynku, a także widocznej instalacji elektrycznej, wodnej oraz gazowej.
Styl industrialny ceni przede wszystkim szarości, czernie i biele, które tylko z rzadka są przełamywane mocnymi akcentami kolorystycznymi w zdecydowanych kolorach (np. mocne czerwienie). Wystrój wnętrz jest bardzo surowy. Poza nowoczesnymi minimalistycznymi meblami z metalu i naturalnego drewna, bardzo często spotkamy się np. ze starymi szafkami, krzesłami lub stołami pochodzącymi z obiektów przemysłowych. Ozdobę stanowią też industrialne przedmioty i antyki, takie jak części maszyn, znaki ostrzegawcze i informacyjne. Oświetlenie to również często odratowane wiekowe lampy lub klosze, z wyraźnymi znakami zużycia.